Περί ηλιθιότητας συνέχεια .........

Στη χώρα που ζούμε κάποιοι μας περνούν διαρκώς για ηλιθίους. Ποιοί είναι αυτοί;

Πρώτοι και καλύτεροι οι πολιτικοί μας που τάζουν, υπόσχονται και όταν έρθει η ώρα της πράξης, έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι παρεξηγήσαμε, ότι καταλάβαμε λάθος. Αυτό όμως που με εξαγριώνει πραγματικά είναι αυτές οι ισχνές αγελάδες, ατελείωτες πια, που υπάρχουν μόνο για τους πολλούς. Για τους λίγους πάντα υπάρχουν γεμάτα ταμεία.

Είναι και οι αγαπητοί(;) κύριοι(;) δημοσιογράφοι που παρουσιάζουν όποια "αλήθεια" εξυπηρετεί τα μεγάλα αφεντικά τους και με ύφος χιλίων καρδιναλίων λένε τις χυδαιότερες μπούρδες.

Είναι τα πραγματικά αφεντικά αυτού του τόπου, που με μερικές κλαμουράτες χορηγίες, νομίζουν ότι θα πιστέψουμε ότι "αγαπούν" τους ποπολάρους και θέλουν να τους προσφέρουν πολιτισμό. Τη φιλανθρωπία τους πάλι που τη βάζετε, οι κυράδες με σινιέ μοντελάκια, ύφος γλυκανάλατο και πρόσφατο λίφτιγκ δίνουν μεγάλες δωρεές σε άρρωστα παιδάκια για να κερδίζουν φοροαπαλλαγές οι σύζυγοί τους. Α ναι, μη ξεχάσω, γίνονται και πρεσβευτίνες "καλής θέλησης" της Γιούνισεφ και τις γλύφουν τα τσιράκια των συζύγων στα κανάλια.

Είναι και άλλοι πολλοί, όμως είναι και ο καθένας από εμάς που με θράσος απύθμενο παραβιάζει κάθε κανόνα ευγένειας, αλλά και νομιμότητας, προκειμένου να ικανοποιήσει τη μικρή ή μεγάλη πρόσκαιρη επιθυμία του σε βάρος των άλλων. Θέλετε παράδειγμα; Σκεφτείτε πώς ψηφίζουμε, πώς κτίζουμε τα σπίτια μας, πώς οδηγούμε, πώς συμπεριφερόμαστε στις ουρές αναμονής, πώς ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια μας, πως αράζουμε στους καναπέδες και χάβουμε ό,τι το χαζοκούτι μας σερβίρει. Κυρίως όμως σκεφτείτε πώς είμαστε μονίμως στη τσίτα να διαολοστείλουμε όποιον τολμήσει να διεκδικήσει τον αυτονόητο σεβασμό της προσωπικότητας και των δικαιωμάτων του.

Τελικά θεωρούμε τους άλλους ηλιθίους ή τελικά εμείς είμαστε η επιτομή της ηλιθιότητας;

(Θα ήθελα να γράψω πολλά, αλλά μια ανάρτηση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να είναι σύντομη. Όμως θα επιστρέψω και θα συνεχίσω.)