Η Ψυχή μας πάντα προς το Φως

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Η χαλασμένη μηχανή της ελληνικής οικονομίας και πώς θα την αλλάξουμε - Σκέψεις και προτάσεις

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε σαν λαίλαπα, παρά τις διαβεβαιώσεις των κρατούντων αυτής της χώρας, θα παρασύρει και τη χώρα μας. Οι αιτίες της κρίσης είναι γνωστές, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε σε αυτές. Αξίζει μόνο να επισημάνουμε ότι το μεγάλος λάθος δεν ήταν των οικονομικών παραγόντων της αγοράς, αυτοί τη δουλειά τους έκαναν, το ασυγχώρητο λάθος ήταν αυτό των πολιτικών ηγεσιών των κρατών του κόσμου μας, που πίστεψαν ότι η πολιτική δεν έχει να κάνει με την οικονομία, ενώ τα πάντα στις κοινωνίες είναι πολιτικά. Άφησαν τους οικονομικούς παράγοντες, στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού, κυριολεκτικά ασύδοτους να διαμορφώνουν οικονομική πολιτική, επειδή δήθεν ο κρατικός παρεμβατισμός καταστρέφει την οικονομία.
Πράγματι το σφιχταγκάλιασμα της οικονομίας από την πολιτική τη στραγγαλίζει (δες υπαρκτός σοσιαλισμός), όμως χωρίς κεντρική οικονομική πολιτική οδηγούμαστε σε συνθήκες κανιβαλισμού με τα γνωστά πρόσφατα αποτελέσματα.
Τί πρέπει να γίνει τώρα και ειδικότερα στην Ελλάδα; Μπορεί να μην είμαι οικονομολόγος, όμως είμαι συνειδητή πολίτης που με τη ψήφο μου θέλω να πιστεύω ότι συναποφασίζω, θεωρώ επομένως ότι δικαιούμαι και οφείλω να έχω γνώμη, αφού η οικονομική πολιτική αλλά και, κυρίως, η οικονομική κρίση επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον μου.
Όπως σε ένα αυτοκίνητο που χάλασε η μηχανή, όσο και αν την επισκευάζεις ποτέ δεν το κάνεις να λειτουργήσει καλά, επομένως πρέπει να αλλάξεις τη μηχανή, έτσι και η οικονομία στην Ελλάδα είναι μια μηχανή που ποτέ δεν λειτούργησε σωστά. Ουραγός των οικονομικών εξελίξεων, γεμάτη στρεβλώσεις, όπως η γραφειοκρατία, η έλλειψη επιχειρηματικής νοοτροπίας [αντίθετα περισσεύει η "λογική" της αρπαχτής], η έλλειψη στρατηγικής και στόχευσης, η φορολογική αστάθεια με την αλλεπάλληλη αλλαγή φορολογικών μοντέλων αλλά και επιμέρους ρυθμίσεων, όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η οικονομία να μην μπορεί να βρει στέρεο έδαφος να σταθεί.
Ίσως η νέα οικονομική κρίση να είναι μια ευκαιρία να αποφασίσουμε την αλλαγή μηχανής στο αυτοκίνητο της οικονομίας μας. Στις μεγάλες και επώδυνες κρίσεις χρειάζονται γενναίες και ρηξικέλευθες λύσεις. Το καταλαβαίνουμε τώρα όλοι ότι το αμάξι δεν τραβάει πια στην ανηφόρα, ενώ στον κατήφορο δεν έχει φρένα.
Η πρώτη αναγκαία συνθήκη για την επιθυμητή αλλαγή είναι η ανάδειξη πολιτικής ηγεσίας με όραμα και όρεξη για δουλειά, αλλά και την ικανότητα το όραμά της και την εργατικότητά της να τα μεταδώσει στους Έλληνες πολίτες, εργαζόμενους και επιχειρηματίες. Είναι αναγκαία μια πολιτική ηγεσία που θα θέσει κανόνες για τον υγιή ανταγωνισμό, τη δίκαιη φορολογία, τις αξιοπρεπείς αμοιβές των εργαζομένων, θα εξυγιάνει την κοινωνική ασφάλιση, θα πατάξει πραγματικά τη διαφθορά, θα ανασυγκροτήσει σε ορθές βάσεις το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα σχεδιάσει επενδύσεις, θα κατανείμει ορθά και βάσει ειδικών μελετών τα κοινοτικά κονδύλια και τις επιδοτήσεις και τόσα άλλα.
Η δεύτερη συνθήκη είναι η χάραξη από την πολιτική ηγεσία νέας οικονομικής στρατηγικής και στόχευση σε χώρους που υπάρχει ακόμα δυνατότητα για ανάπτυξη και ανταγωνισμό. Η προσπάθεια να συντηρηθούν τομείς όπως η κλωστοϋφαντουργία είναι απέλπιδα και θυμίζει τους "συφοριασμένους Τρώες" του Καβάφη. Ο χώρος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας προσφέρει πολλές δυνατότητες και η χώρα μας μπορεί να εκμεταλλευθεί μια μεγάλη ποικιλία τέτοιων πόρων, απεξαρτώμενη σταδιακά από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. [Μπορεί να φανεί ως αστείο το παράδειγμα όμως δεν είναι, μήπως θα μπορούσαμε να πετύχουμε την παραγωγή αιθανόλης ως καύσιμου για τα οχήματα από τις σήμερα απαξιωμένες καλλιέργειες του σύκου και της σταφίδας ή και του ζαχαρότευτλου; Οι βραζιλιάνοι πώς το κατόρθωσαν από το ζαχαροκάλαμο;]
Η τρίτη συνθήκη είναι η αναδιοργάνωση των αγροτικών πόρων. Κάποιες καλλιέργειες θα πρέπει να εγκαταλειφθούν ως μη ανταγωνιστικές και να δημιουργηθούν άλλες, συμβατές με τις νέες καταναλωτικές ανάγκες αλλά και κλιματολογικές συνθήκες. Δεν είναι δυνατόν να επιμένουμε, π.χ. στην βαμβακοκαλλιέργεια , όταν το προϊόν μας δεν είναι ανταγωνιστικό και εμπορεύσιμο πλέον, ενώ προξενεί τεράστια οικολογικά προβλήματα, όπως υπερκατανάλωση νερού.
Η τέταρτη αναγκαία συνθήκη, κρίσιμη για να πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω, είναι η αναδιοργάνωση και χρηματοδότηση της παιδείας και ιδίως της επιστημονικής έρευνας. Κάποτε πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά αυτό το θέμα και όχι να αντιδικούμε για δημόσια ή ιδιωτικά πανεπιστήμια, λες και αν επικρατήσει η μια ή άλλη άποψη, θα λυθούν αυτομάτως όλα τα προβλήματα της παιδείας μας. Το θέμα είναι ότι πρέπει να αποφασίσουμε τί είδους περιεχόμενο θα έχει η παιδεία μας, τί ειδικεύσεις έχει ανάγκη η οικονομία μας. Είναι αδιανόητο να παράγουμε θεολόγους, πολιτικούς επιστήμονες ή τεχνικούς υφαντουργίας όταν δεν υπάρχει δυνατότητα να τους απορροφήσει η αγορά εργασίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι γονείς που θα δουν τα παιδιά τους πτυχιούχους. [Η Γερμανία ήδη σχεδιάζει την αναδιάρθρωση της ανώτατης παιδείας της με αυτό το σκεπτικό]. Περαιτέρω όμως χρειάζεται η γενναία χρηματοδότηση στην επιστημονική και τεχνική έρευνα, μέσω όμως των δραστηριοποιούμενων εταιρειών, ώστε η έρευνα να αφορά σε ζητήματα αξιοποιήσιμα από την οικονομία. [Φοβάμαι ότι εάν το κράτος αναλάβει το ρόλο του μάνατζερ στην έρευνα θα χρηματοδοτήσει έρευνες του τύπου "η ευεργετική δράση του χαμομηλιού στον ανθρώπινο οργανισμό" και άλλα τέτοια φαιδρά για να τρώνε οι ημέτεροι]. Επιστήμονες έχουμε, οι καλές ιδέες περισσεύουν, είναι αναγκαία όμως τα χρήματα και ο σχεδιασμός ώστε να πρωτοπορήσουμε και έτσι να επιβιώσουμε σε μια παγκοσμιοποιημένη και άκρως ανταγωνιστική οικονομία.
Τέλος θα πρέπει να αναφερθώ στο προαιώνιο πρόβλημα της ελληνικής διοίκησης, τη γραφειοκρατία. Στο νέο παγκόσμιο χωριό για να επιβιώσεις θα πρέπει πριν από όλα κυριολεκτικά με ένα "κλικ" να έχεις την πληροφορία που επιθυμείς, ή να πραγματοποιήσεις κάθε αλλαγή που είναι αναγκαία. Επομένως είναι ζωτική ανάγκη η ελληνική διοίκηση να ψηφιοποιήσει και διασυνδέσει τα πάντα, ακόμα και τα αρχεία δεκαετιών, ώστε στο αίτημα του κάθε απλού πολίτη, εταιρείας ή οικονομικού φορέα να απαντά σχεδόν αυτόματα.
Η λογική μου είναι απλή, πρέπει να παράξουμε προϊόντα που να μπορούν να πωληθούν, αυτό όμως για να γίνει θα πρέπει να γνωρίζουμε τί ανάγκες έχει η παγκόσμια αγορά και τί νέο μπορούμε να της προσφέρουμε. Η εργατικότητα των Ελλήνων, αν και έχει επικριθεί, θεωρώ ότι είναι δεδομένη, ο Έλληνας εργάζεται πολύ αλλά χωρίς κέφι, αφού νιώθει ότι το προϊόν του είναι άχρηστο, δεν είναι ανταγωνιστικό, και αμείβεται ελάχιστα σε σχέση με τους εταίρους του στην ΕΕ, καθώς η υπεραξία της εργασίας του δεν του επιστρέφεται παρά σε ελάχιστο ποσοστό, ενώ βλέπει τη διαφθορά να διογκώνεται.
Μπορεί να φαίνονται αφελή όλα όσα παρουσιάζω, δεν γνωρίζω όπως προείπα οικονομική ορολογία, όμως θεωρώ ότι, αντί να κλαίμε τη μοίρα μας και να αναμένουμε την καταστροφή, όλοι πρέπει να καταθέσουμε τις σκέψεις μας, και ίσως μια τέτοια συζήτηση να συμβάλει, έστω και κατ' ελάχιστο, ώστε να βρεθούν λύσεις.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Οι κότσυφες του κήπου μου

Σήμερα ήρθε στον κήπο μου ένα ζευγάρι, ερωτευμένο πολύ. Είναι δύο υπέροχοι, άτακτοι, θορυβώδεις κότσυφες, με γυαλιστερό μαύρο πτέρωμα και πορτοκαλί ράμφη. Ερωτοτροπούσαν όλη την ημέρα, τιτίβιζαν χαρούμενοι και κορόιδευαν τον γάτο μου, που προσπαθούσε να τους φτάσει. Τώρα κοιμήθηκαν, πιθανόν αγκαλίτσα, και ελπίζω το πρωί να τους δω πάλι, έστω να τους ακούσω.
Αυτό το υπέροχο ζευγάρι , η ερωτιάρικη διάθεσή του, μου έφτιαξε το κέφι, φώτισε μια μάλλον μουντή ημέρα.
Μη σας φαίνεται περίεργο ότι βρέθηκαν οι κότσυφες μέσα στη πόλη, δυστυχώς οι κυνηγοί υποχρέωσαν τα πουλιά αυτά να αστικοποιηθούν για να προστατευθούν. Αν τυχόν δείτε ένα κότσυφα, ψάξτε προσεκτικά και πολύ κοντά του θα βρείτε το ταίρι του, επειδή οι κότσυφες ζευγαρώνουν μια φορά και για όλη τη ζωή τους.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Οι ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ Έλληνες

Είμαι μια από τους πολλούς άτυχους που έπρεπε να φύγουν από την Αθήνα την Μεγάλη Παρασκευή και να επιστρέψουν την Δευτέρα του Πάσχα. Εκτός από τον απαίσιο καιρό με τη βροχή και το κρύο, εκτός από τις αναγκαίες καθυστερήσεις λόγω του μεγάλου αριθμού των αυτοκινήτων, ήμουν υποχρεωμένη και εγώ να ανεχθώ την απίστευτη αγένεια κάποιων, δυστυχώς αρκετών, οδηγών. Μιλώ για αγένεια επειδή η έννοια της παρανομίας δεν ορίζει πλήρως τη συμπεριφορά των ανθρώπων αυτών, καθώς η παράνομη πράξη μπορεί να έχει ευγενή αίτια, ενώ εδώ πρόκειται για έλλειψη πολιτισμού.

Όχι, δεν σκοπεύω να αναφερθώ στην κατάληψη της αριστερής λωρίδας κυκλοφορίας, στην περίπτωση υπερβολικής κίνησης οχημάτων τη δικαιολογεί και ο ΚΟΚ.

Αναφέρομαι στη χρήση της ΛΕΑ ή και άλλων λωρίδων, που έχουν άλλο προορισμό, για να παρακάμψουν κάποιοι τους υπόλοιπους οδηγούς που νόμιμα και υπομονετικά ανέχονταν την ακινητοποίηση των οχημάτων τους ή την κίνηση με χαμηλές ταχύτητες.
Παράδειγμα 1: Στις 13.00' σήμερα πέρασα τα διόδια Νεστάνης στην Τρίπολη. Τρία λεπτά αργότερα όλοι οι οδηγοί ακινητοποιηθήκαμε στις δύο υπάρχουσες λωρίδες κυκλοφορίας. Το πρόβλημα βρισκόταν στη σήραγγα Αρτεμισίου που διαθέτει μόνο μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, καθώς οι αρχές αυτού του τόπου, τουλάχιστον 25 χρόνια τώρα, δεν κρίνουν απαραίτητο να ολοκληρώσουν τη δεύτερη σήραγγα. Κάποιοι οδηγοί λοιπόν θεώρησαν ότι είχαν το "δικαίωμα", γιατί έτσι "γούσταραν", να χρησιμοποιήσουν τη ΛΕΑ για να μας προσπεράσουν. Φυσικά με τον τρόπο αυτό μας καθυστέρησαν περισσότερο, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα γι' αυτούς. Ούτε ασφαλώς τους απασχόλησε το γεγονός ότι έκλειναν έτσι μια λωρίδα αναγκαία για ασθενοφόρα ή άλλα οχήματα ανάγκης.
Παράδειγμα 2: Σήμερα πάλι, πλησιάζουμε στο τέλος του αυτοκινητοδρόμου Τριπόλεως - Κορίνθου και δεξιά έχουμε λωρίδα εξόδου, δεν θυμάμαι ποια ακριβώς. Ένα μαύρο αυτοκίνητο κινείται επί αυτής της λωρίδας και είμαι βέβαιη, όπως το βλέπω, ότι θέλει να βγει από τον αυτοκινητόδρομο. Ξαφνικά όμως, χωρίς καν να ανάψει το φλας, ελάχιστα μέτρα από τη έξοδο, κόβει αριστερά και μόνο να φανταστώ μπορώ τον πανικό του ατυχούς οδηγού που ξαφνικά είδε να του κλείνει την πορεία. Ευτυχώς δεν προκλήθηκε ατύχημα, γιατί τότε θα μιλούσαμε για δυστύχημα.
Αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα, μπορώ να παραθέσω πάμπολλα, πολλές φορές μπροστά τα μάτια των αδιάφορων αστυνομικών, δεν δείχνουν απλώς παραβατική και επικίνδυνη συμπεριφορά, είναι απόδειξη της έλλειψης κοινωνικής παιδείας σημαντικού αριθμού ελλήνων. Δυστυχώς, για αυτούς οι νόμοι και οι κανόνες καλής και σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς ισχύουν μόνο για τους άλλους.
Οι παπούδες μας και οι γιαγιάδες μας είχαν έναν πολύ ωραίο και ταιριαστό χαρακτηρισμό για τους ανθρώπους αυτούς. ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Περί ηλιθιότητας συνέχεια .........

Στη χώρα που ζούμε κάποιοι μας περνούν διαρκώς για ηλιθίους. Ποιοί είναι αυτοί;
Πρώτοι και καλύτεροι οι πολιτικοί μας που τάζουν, υπόσχονται και όταν έρθει η ώρα της πράξης, έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι παρεξηγήσαμε, ότι καταλάβαμε λάθος. Αυτό όμως που με εξαγριώνει πραγματικά είναι αυτές οι ισχνές αγελάδες, ατελείωτες πια, που υπάρχουν μόνο για τους πολλούς. Για τους λίγους πάντα υπάρχουν γεμάτα ταμεία.
Είναι και οι αγαπητοί(;) κύριοι(;) δημοσιογράφοι που παρουσιάζουν όποια "αλήθεια" εξυπηρετεί τα μεγάλα αφεντικά τους και με ύφος χιλίων καρδιναλίων λένε τις χυδαιότερες μπούρδες.
Είναι τα πραγματικά αφεντικά αυτού του τόπου, που με μερικές κλαμουράτες χορηγίες, νομίζουν ότι θα πιστέψουμε ότι "αγαπούν" τους ποπολάρους και θέλουν να τους προσφέρουν πολιτισμό. Τη φιλανθρωπία τους πάλι που τη βάζετε, οι κυράδες με σινιέ μοντελάκια, ύφος γλυκανάλατο και πρόσφατο λίφτιγκ δίνουν μεγάλες δωρεές σε άρρωστα παιδάκια για να κερδίζουν φοροαπαλλαγές οι σύζυγοί τους. Α ναι, μη ξεχάσω, γίνονται και πρεσβευτίνες "καλής θέλησης" της Γιούνισεφ και τις γλύφουν τα τσιράκια των συζύγων στα κανάλια.
Είναι και άλλοι πολλοί, όμως είναι και ο καθένας από εμάς που με θράσος απύθμενο παραβιάζει κάθε κανόνα ευγένειας, αλλά και νομιμότητας, προκειμένου να ικανοποιήσει τη μικρή ή μεγάλη πρόσκαιρη επιθυμία του σε βάρος των άλλων. Θέλετε παράδειγμα; Σκεφτείτε πώς ψηφίζουμε, πώς κτίζουμε τα σπίτια μας, πώς οδηγούμε, πώς συμπεριφερόμαστε στις ουρές αναμονής, πώς ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια μας, πως αράζουμε στους καναπέδες και χάβουμε ό,τι το χαζοκούτι μας σερβίρει. Κυρίως όμως σκεφτείτε πώς είμαστε μονίμως στη τσίτα να διαολοστείλουμε όποιον τολμήσει να διεκδικήσει τον αυτονόητο σεβασμό της προσωπικότητας και των δικαιωμάτων του.
Τελικά θεωρούμε τους άλλους ηλιθίους ή τελικά εμείς είμαστε η επιτομή της ηλιθιότητας;
(Θα ήθελα να γράψω πολλά, αλλά μια ανάρτηση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να είναι σύντομη. Όμως θα επιστρέψω και θα συνεχίσω.)

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Οι θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης βλακείας

Σύμφωνα με τον Κάρλο Τσίπολα στο "Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας" (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα):
1. Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από εμάς υποτιμά τον αριθμό των ηλιθίων ατόμων που κυκλοφορούν.
2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ιδίου προσώπου.
3. Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, χωρίς να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο. Πολλές φορές, μάλιστα, και το ίδιο υφίσταται μια απώλεια.
4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν εντελώς ότι, σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση, η συναστροφή με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται σοβαρότατο σφάλμα.
5. Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος ανθρώπου που υπάρχει.
(Ευχαριστώ για την αυτόβουλη αντιγραφή το άρθρο "Βλακεία, σταθερή αξία" της Μάνιας Στάικου στο περιοδικό Culture (τεύχος 111) της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Ο Κόσμος του Επενδυτή")

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Να μη ξεχνούμε

Σαράντα χρόνια από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ συμπληρώνονται σήμερα.
Αιώνια η τιμή στον άνθρωπο που τόλμησε να ονειρευτεί ένα κόσμο χωρίς διακρίσεις, πολύχρωμο και δίκαιο.
Αιώνιο το όνειδος σε όσους τολμούν να πυροβολούν και να σκοτώνουν τα όνειρα.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ γείτονες, θα το συνηθίσετε !!!!!

Ειλικρινά τώρα, δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση των κατοίκων των Σκοπίων, όχι όλων, αυτών μόνο που αυτοαποκαλούνται "μακεδόνες". Μετά από τόση προπαγάνδα από σχολεία, πολιτικούς, "ιστορικούς" πιστεύουν πια ότι πράγματι είναι απευθείας απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου (αλήθεια ο Μ. Αλέξανδρος το ξέρει;). Πίστεψαν ακόμα ότι οι ΗΠΑ, το μεγάλο αφεντικό, θα τους προστατεύσει από τους κακούς Έλληνες, που όλα τα θέλουν δικά τους, και θα μπουν στη μεγάλη και "αγαπημένη" οικογένεια του ΝΑΤΟ.
Τί αλήθεια να νιώθουν τώρα που έμειναν εκτός νυμφώνος; Πίκρα, οργή, μίσος;
Πραγματικά(;) προσπαθώ να έρθω στη θέση τους και το μόνο που έχω να πω είναι:
ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ

"Πιτσιρίκο" σ' ευχαριστώ

Μόλις ανακάλυψα ότι ο "Πιτσιρίκος" επανήλθε στην ενεργό δράση των μπλογκ από χθές και είμαι πανευτυχής. Μου έλειψε τις λίγες μέρες που δεν διάβασα κείμενά του και τώρα που βρήκα τα καινούρια μαζευμένα γέλασα με τη ψυχή μου. Ευτυχώς δεν τον είχα διαγράψει από τα αγαπημένα μου, κάτι προαισθανόμουν προφανώς.
Μπλόγκερ μια φορά, για πάντα μπλόγκερ !!!!!!!!

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Ξυλοκόποι

Ήρθαν και ξύλευσαν ψυχή κορμί χωρίς ντροπή
είχαν άδεια λέει από ανωτέρα αρχή
έμεινα να κοιτώ έμεινα να σιωπώ
ποιό κορμί και ποιά ψυχή
αντίσταση θα φέρει σε ανωτέρα αρχή

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Οι πρώτες μου εντυπώσεις από τον κόσμο των ιστολογίων

Είμαι καινούργια στον κόσμο των ιστολογίων, δεν έχω συμπληρώσει ούτε ένα μήνα στο χώρο. Σήμερα ενέγραψα το ιστολόγιό μου στο SYNC και περιδιαβαίνοντας την μπλογκόσφαιρα παρατήρησα πολύ χαβαλέ , που ήταν αναμενόμενος, αλλά και οργή και κατάθλιψη.
Περισσεύει η οργή, ο θυμός και η μελαγχολία και αυτό σίγουρα πρέπει κάτι να σημαίνει. Ασφαλώς δεν είμαι εγώ η αρμόδια να κρίνω, αλλά σίγουρα μπορώ να καταλάβω, έστω να αφουγκραστώ, ότι κάτι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάτι έχει αλλάξει και κάτι αναμένεται.
Είμαι 43 ετών, έζησα έντονα την εποχή των μεγάλων ιδεών και των μεγάλων προσδοκιών, όμως τώρα νιώθω ότι οι νέοι δεν πιστεύουν και δεν προσδοκούν τίποτε. Απλώς εκφράζουν την οργή και την απογοήτευσή τους για ό,τι τους συμβαίνει και φοβάμαι ότι η οργή, που δεν ελπίζει σε τίποτε, αυτή αργά ή γρήγορα θα ξεχειλίσει. ΝΙΝΘΙΑ

Εκκλησία και γυναίκες

Αυτές τις ημέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης και τις αντιδράσεις της ιεραρχίας, αλλά και μεμονωμένων μητροπολιτών [βλ. Άνθιμος και Αμβρόσιος]. Ακούστηκαν λέξεις και χαρακτηρισμοί, όπως "πορνεία", για τις εκτός θρησκευτικού γάμου ερωτικές σχέσεις. Αναρωτιέμαι αν αυτοί, που χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις, έχουν συνείδηση του βάρους που φέρουν οι λέξεις αυτές και αντιλαμβάνονται ή έστω υποψιάζονται τις συνέπειες της χρήσης τους.
Όταν ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτιδα, γνωστή και ως Αγία Φωτεινή, δεν της επιτέθηκε με χαρακτηρισμούς όπως "πόρνη" ή "αιρετική". Η Σαμαρείτιδα είχε ήδη πέντε συζύγους και εν τέλει ζούσε με άνδρα που δεν είχε παντρευτεί. Ο Χριστός όμως την αντιμετώπισε με σεβασμό και τελικά την κέρδισε.
Από αυτό το ευαγγελικό παράδειγμα παίρνω αφορμή για να συνεχίσω τις σκέψεις μου. Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα υπήρξα μάρτυρας του ακόλουθου παρανοϊκού συμβάντος. Ο ιερουργών αρχιμανδρίτης διακόπτει τη θεία λειτουργία για το καθιερωμένο κήρυγμα. Ένα κοριτσάκι, νήπιο δυόμισι ετών, τιτιβίζει χαρούμενο, αλλά κανείς πιστός δεν δυσανασχετεί ιδιαίτερα. Ο ιερωμένος πριν ξεκινήσει το κήρυγμά του επιτακτικά ζητά να απομακρυνθεί το παιδί από το ναό και έτσι η μητέρα του και η γιαγιά του υποχρεώνονται να το πάρουν και να φύγουν. Αμέσως μετά ξεκινά το "εμπνευσμένο" κήρυγμα για τη σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη και για τις σύγχρονες Ηρωδιάδες που προβαίνουν σε εκτρώσεις. Λόγος καταγγελτικός για τις γυναίκες που αρνούνται να γεννήσουν πολλά παιδιά και προτιμούν τις καριέρες και την άνεσή τους. Αυτός όμως δεν μπορούσε να ανεχθεί το νήπιο ούτε λίγα λεπτά της ώρας και το απέπεμψε από το ναό και τη θεία λειτουργία.
Στους ναούς μας το 80% τουλάχιστον των πιστών είναι γυναίκες, χωρίς αυτές το εκκλησιαστικό σύστημα θα είχε πτωχεύσει, όμως ποτέ δεν έχω ακούσει κήρυγμα για τη κακή συμπεριφορά των ανδρών. Μητροπολίτες και ιερείς ορύονται για το θεσμό του γάμου και της οικογένειας που φθίνει, όμως πάντα υπόλογες είναι οι γυναίκες που δεν επιδεικνύουν την πρέπουσα υπομονή και υποταγή, επιζητούν ανήκουστες ελευθερίες, διεκδικούν αυτονομία και σεβασμό της προσωπικότητάς τους, καθυστερούν να γεννήσουν παιδιά επειδή σπουδάζουν και δημιουργούν καριέρες.
Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω οργισμένη το κήρυγμα Μητροπολίτη, ακριβώς επειδή έλεγε όλα τα παραπάνω. Πότε όμως αναφέρθηκε κάποιος από αυτούς στους εγωιστές και κακομαθημένους άνδρες; Ποτέ, γιατί η γυναίκα ήταν και είναι πάντα για τους ιερωμένους η αμαρτωλή Εύα της Παλαιάς Διαθήκης και όχι αυτές οι υπέροχες γυναίκες του Ευαγγελίου, που στάθηκαν στο Χριστό με περισσότερο θάρρος και πίστη από όσο επέδειξαν όλοι οι άνδρες μαθητές του μαζί.
Ας προσέξει η Ιεραρχία μας. Κάποια μέρα θα μπουν στους ναούς και θα τους βρουν χωρίς πιστούς, δηλαδή χωρίς γυναίκες. ΝΙΝΘΙΑ

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Τα πάντα είναι απλά

Όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο δεν είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου τις προθέσεις μου. Αν και το σκεφτόμουν μήνες, η δημιουργία του ήταν μια παρορμητική πράξη από μέρους μου, με αποτέλεσμα να μην ξέρω ούτε τί να γράψω, ούτε πώς να το διαχειριστώ.
Για κάποια πράγματα όμως είμαι σίγουρη, δεν πιστεύω ότι είμαι ταλαντούχα συγγραφέας που βρήκε χώρο να δημοσιεύσει το έργο της και δεν αναζητώ στο διαδίκτυο ερωτικό σύντροφο ή σύζυγο. ["Πιτσιρίκο" διάβασα το χθεσινό κείμενό σου και το διασκέδασα πολύ. Λυπάμαι όμως που σταμάτησες. Πάντως το γάμο τον δοκίμασα μια φορά και αρνούμαι προς το παρόν να ξαναπάρω.]
Το μόνο που επιθυμώ είναι η ανθρώπινη επαφή και η φιλία. Ο χώρος μου είναι ανοικτός για όποιον ή όποια θέλει να μιλήσει για όσα κρύβει στη ψυχή του -της και καμιά φορά δεν τα ομολογεί ούτε στον εαυτό του -της.
Κατάφερα, με αρκετή (ελπίζω) αξιοπρέπεια, να ξεπεράσω έναν σοβαρό καρκίνο, η περιπέτειά μου όμως αυτή άφησε τα κρυφά σημάδια της και στο σώμα και στην ψυχή μου. Εντούτοις συνεχίζω να ζω με αισιοδοξία και πίστη για το μέλλον, και αν καμιά φορά μελαγχολώ, ξέρω να βρίσκω το κουράγιο και να χαμογελώ και πάλι.
Τα κείμενα που αναρτώ είναι απλώς αποτυπώσεις της ψυχής μου τη στιγμή που γράφονται. Δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο και δεν υπονοούν τίποτε βαθύτερο και σοφότερο. Δεν πιστεύω ούτε στη καταθλιπτική σοβαροφάνεια, ούτε στον χαβαλεδιάρικο εξυπνακισμό.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ευτυχισμένη, χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Η ψυχή μου είναι ήρεμη και το σώμα μου χαλαρό. Αυτό είναι ευτυχία για μένα. ΝΙΝΘΙΑ

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Επιθυμίες

Θέλω να με αγαπούν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Μου λένε ότι η αγάπη κερδίζεται, όμως τους απαντώ ότι η αγάπη χαρίζεται, βγαίνει από την καρδιά, δεν αγοράζεται με λίγα ή πολλά ευρώ.

Θέλω να μην φοβάμαι. Να μην τρέμω τη μοναξιά, το χρόνο που περνάει, την αρρώστεια που απειλεί, το θάνατο που θα νικήσει στην τελική μάχη.

Θέλω να μπορώ να σας κοιτώ όλους στα μάτια και να βλέπω φως, γαλάζιο ουρανό.

Θέλω η σιωπή να μιλά πιο δυνατά από τα λόγια.

Μήπως ζητώ πολλά και πρέπει να περιοριστώ στα ψίχουλα που μου δίνουν;

Νίνθια

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ


Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Σήμερα βρέχει

Σήμερα βρέχει και στο γραφείο μιζεριάζω. Σίγουρα πολλοί νιώθετε όπως εγώ, η συννεφιά φέρνει μελαγχολία. Η ψυχή μου είναι βαριά και μουδιασμένη, ούτε η αναμονή του σαββατοκύριακου την ξαλαφρώνει.
Ξέρω ότι τα μηνύματα που αφήνω εδώ μοιάζουν με εκείνα που αφήνονται στη θάλασσα, μέσα σε μπουκάλι, οι πιθανότητες να βρουν αποδέκτη ειναι σχεδόν μηδαμινές. Αυτό όμως το "σχεδόν" είναι που με κάνει να ελπίζω και να προσπαθώ πάλι και πάλι. ΝΙΝΘΙΑ

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Άνοιξη η Μυστική

Αμαθής και ακατέργαστος ο μύστης της Αλήθειας
η Βίβλος της Δημιουργίας αχειροποίητη μέσα στη ψυχή του
με τα ιερογλυφικά της πέτρας και του νερού, του ήλιου και της σελήνης
συλλαβές καμωμένες από τα μυστικά υλικά του φωτός.
*
Οι δίαυλοι όλοι ανοιχτοί για τους απέραντους δρόμους του ουρανού
τ' άστρα με περίσσεια σπουδή αναγγέλλουν το νέο Ποιητή
Στο στήθος καταμεσής στο στέρνο του κρατάει τον ήλιο τον άσβεστο.
*
Ακούστε τον κήρυκα, δεχτείτε το μήνυμα
και σωπάστε μην πληγωθεί ο Λόγος.
*
Στολίστηκε τα πέπλα της η Νύμφη η Εαρινή.
ΝΙΝΘΙΑ

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Χαιρετισμός

Καλώς ήρθα και καλώς σας βρήκα !!!
Το σκεπτόμουν καιρό, μήνες ολόκληρους, να αποκτήσω και εγώ το χώρο μου και να που το αποφάσισα επιτέλους. Τό μόνο που επιθυμώ είναι να μιλήσω για όσα ονειρεύομαι και για όσα με πληγώνουν, όπως αναφέρω στο τίτλο του ιστολογίου.
Όλοι έχουμε κάτι να πούμε μόνο που δεν ξέρουμε που να απευθυνθούμε. Το διαδίκτυο τελικά μου προσέφερε το χώρο που ζητούσα. Η σιωπή δεν αντέχεται και η μοναξιά είναι μεγάλο, ασήκωτο βάρος. Εδώ μπορώ να φανερώσω μέρος της ύπαρξής μου και να εξομολογηθώ τις χαρές και τον πόνο μου.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σ' αυτή η περιπέτεια, σ' αυτό το ταξίδι να μην είμαι μόνη. Εις το επανιδείν. Νίνθια