Τα πάντα είναι απλά

Όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο δεν είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου τις προθέσεις μου. Αν και το σκεφτόμουν μήνες, η δημιουργία του ήταν μια παρορμητική πράξη από μέρους μου, με αποτέλεσμα να μην ξέρω ούτε τί να γράψω, ούτε πώς να το διαχειριστώ.
Για κάποια πράγματα όμως είμαι σίγουρη, δεν πιστεύω ότι είμαι ταλαντούχα συγγραφέας που βρήκε χώρο να δημοσιεύσει το έργο της και δεν αναζητώ στο διαδίκτυο ερωτικό σύντροφο ή σύζυγο. ["Πιτσιρίκο" διάβασα το χθεσινό κείμενό σου και το διασκέδασα πολύ. Λυπάμαι όμως που σταμάτησες. Πάντως το γάμο τον δοκίμασα μια φορά και αρνούμαι προς το παρόν να ξαναπάρω.]
Το μόνο που επιθυμώ είναι η ανθρώπινη επαφή και η φιλία. Ο χώρος μου είναι ανοικτός για όποιον ή όποια θέλει να μιλήσει για όσα κρύβει στη ψυχή του -της και καμιά φορά δεν τα ομολογεί ούτε στον εαυτό του -της.
Κατάφερα, με αρκετή (ελπίζω) αξιοπρέπεια, να ξεπεράσω έναν σοβαρό καρκίνο, η περιπέτειά μου όμως αυτή άφησε τα κρυφά σημάδια της και στο σώμα και στην ψυχή μου. Εντούτοις συνεχίζω να ζω με αισιοδοξία και πίστη για το μέλλον, και αν καμιά φορά μελαγχολώ, ξέρω να βρίσκω το κουράγιο και να χαμογελώ και πάλι.
Τα κείμενα που αναρτώ είναι απλώς αποτυπώσεις της ψυχής μου τη στιγμή που γράφονται. Δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο και δεν υπονοούν τίποτε βαθύτερο και σοφότερο. Δεν πιστεύω ούτε στη καταθλιπτική σοβαροφάνεια, ούτε στον χαβαλεδιάρικο εξυπνακισμό.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ευτυχισμένη, χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Η ψυχή μου είναι ήρεμη και το σώμα μου χαλαρό. Αυτό είναι ευτυχία για μένα. ΝΙΝΘΙΑ